کفر نمی‌گم، از مسئولین سؤال دارم
کفر نمی‌گم، از مسئولین سؤال دارم 
بسم الله الرحمن الرحیم
کفر نمی‌گم، سؤال دارم
نیم‌تنه می‌دانید چیست؟ شلوار زاپ‌دار بالای زانو دیده‌اید؟ کلاه لئونی را می‌شناسید؟ یک ساعت از انقلاب تا چهارراه ولی‌عصر راه بروید. برایتان خوب است. شاید فهمیدید تهران فقط شهرک شهید محلاتی نیست.
آن روسری را یادتان هست که به هوای گشت ارشاد، روی شانهٔ بعضی‌ها بود؟ دیگر نیست. گفتم بالاخره سرتان در ستادهای انتخاباتی گرم است، شاید خبر نداشته باشید.
این‌همه سال که طرف مقابل روزی شانزده‌ساعت برای چهارشنبه‌های سفید دوید، شما حقوق روزی چندساعت کار فرهنگی‌مدیریتی درست اثرگذار فاخر را سر سفره بردید؟
این همه سال که او برای برداشتن روسری بی‌وقفه ساخت و نوشت و تولید کرد، شما چند تیراژ پوستر «حجاب محدودیت نیست، مصونیت است» با عکس آب‌نبات با/بی‌پوست و مگس‌های اطرافش به ادارات فرستادید؟ چند جوان هنرمند پشت در اتاقتان در انتظار بودجه پلاس خوردند و شما پیرمردها از ترس تجربهٔ راه‌های تازه برای بیان مفاهیم، لای طرح‌های نخ‌کش خزیدید؟
چند کارخانهٔ تولید پارچهٔ چادر مشکی، چند طراح لباس پوشیده ولی ارزان را حمایت کردید؟ چند اثر سینمایی، چند انیمیشن هنری غیرشعاری، چند کتاب خواندنی غیرکلیشه‌ای برای حجاب ساختید؟
چطور می‌شود طی ۴۲سال ارزشمند که برای خودش عمری‌ست، آدم برای حل یک مسئله، از تمام راه‌های دور و نزدیک چشم بپوشد -مثلاً چون کمی خلاقیت و تأمل و زحمت بیشتر می‌خواهند- و فقط و فقط آخرین گزینه را، که چکشی‌ترین و اقلیت‌محورترین گزینه -و البته گاهی ناگزیر و لازم- است، انتخاب کند و همهٔ راه‌های دیگر را بچپاند توی ون؟
حکمت این بی‌تفا‌وتی انتخابی یک‌ساله را نمی‌فهمم. فرق متروی تئاتر شهر با قیطریه و شریعتی را نمی‌فهمم. حجاب فقط در متروی بعضی ایستگاه‌ها اجباری‌ست؟
نسل بعد از ما نمی‌پرسد خون آرمان و روح‌الله چه شد؟ نمی‌گوید برای پایبندکردن دختران به قانون راه کریمانه و حکیمانه‌ای سراغ نداشتید؟ نمی‌پرسد نتیجهٔ آشوب ززآ در تغییر ظاهر شهر را ندیدید یا خود را به ندیدن زدید؟ نمی‌پرسد چرا فقط ۲۲بهمن‌ها شل‌حجاب‌ها به مصاحبه‌های تلویزیون راه پیدا می‌کردند؟
اگر دخترم بپرسد حجاب قانون کشور ما هست یا نیست، چه بگویم؟ همین. از ما گذشت. تکلیف سؤال‌های روی دست ماندهٔ نسل بعدمان را روشن کنید.
راستی! عکس جواد محمدی را روی میزتان به یادگار گذاشته‌ام. ورق بزنید نوشتهٔ سنگ قبرش را بخوانید. بعد، من و جواد محمدی را، شهید جواد محمدی را با هم از اتاقتان بیرون کنید
و
ببخشید که این نامه سلام ندارد. نمی‌دانم یقهٔ کدام یک از شما ۲۴ نهاد متولی حجاب را باید بگیرم…
من آماده‌ام. بیایید. برچسب‌هایتان را یکی‌یکی روی چادرم بچسبانید. متحجر، دگم، عقده‌ای، عقب‌مانده، تمامیت‌خواه، آزادی‌ستیز. راحت باشید. من عادت دارم. سال‌هاست دیگر حتی دردم هم نمی‌آید. سال‌هاست عادت کرده‌ام آن‌ها که فریاد آزادی بیانشان گوش فلک را کر کرده، نوشته‌های شخصی یک شهروند چادری خیلی‌معمولی را در صفحهٔ کوچک خیلی‌معمولی‌اش تاب نیاورند. عادت کرده‌ام مدعیان آزادی قدر یک پست اینستاگرامی هم آزادی را بر دیگری روا ندارند. اینجا هم که دست آدم باز نیست. مثلاً جا نمی‌شود که آدم بگوید در عمرش به هیچ شل‌حجاب و بی‌حجابی بی‌احترامی نکرده و حامی بی‌احترامی و جسارتی به دختران ایران نبوده و هرگز از قانون پا پیش‌تر نبرده، هرچند تا دلتان بخواهد از شل‌حجاب و بی‌حجاب متلک شنیده و زخم برداشته. نمی‌شود آدم بگوید همواره تقلا کرده احدی را از روی ظاهرش قضاوت نکند و همواره خودش را روسیاه‌ترین بندهٔ خدایش دیده. بگذریم. دیروز، کلاسم که تمام شد، به شاگردانم گفتم: «حدیث است که در آخرالزمان، قلب مؤمن ذوب می‌شود، چون گناه را می‌بیند و نمی‌تواند چیزی بگوید… و من از نشانگان ایمان، تنها ذوب‌شدن قلبش را دارم…»
✍ پرستو علی عسگر نجاد
قابل توجه 24نهاد متولی حجاب‼️‼️
